Heb jij dat ook, dat je zo vaak boos bent op jezelf, omdat het je nog steeds niet lukt om je gedachten (en daarmee je emoties) om te zetten naar positiviteit en lichtheid? Zeg je dan ook tegen jezelf: die stomme, stomme gedachten, ze kunnen de pot op, ik heb hier geen zin meer in? Dan zou ik zeggen: STOP DAARMEE!!
“Waarom moet ik daarmee stoppen?” zul je misschien denken. Dit is toch juist wat ik niet wil? Dan moet ik het toch uitbannen? Wel, het is heel simpel: gedachten als “doe dat nou maar niet, dat kun jij toch niet, je krijgt dat nooit voor elkaar, wees nou eens realistisch” etc. etc. hebben je jarenlang ergens voor beschermd. Want stel je voor, dat je je nek eens uitstak, dan lag je er meteen uit, toch?
Al die stemmen in onszelf, die ons ervoor waarschuwen om té groot, té mooi, té belangrijk etc. zijn, en ook om té veel geld te verdienen, een té mooie baan te hebben etc. etc. zijn innerlijke kinderen, die er graag ‘bij willen horen’. En wanneer hoorde je er bij, wanneer werd je gezien, gehoord en gewaardeerd? Als je lief was, niet te hoge eisen stelde, voor anderen zorgde, bemiddelde tussen je ouders of andere familieleden, buren, noem maar op.
Het had dus heel veel effect dat deze stemmen zich lieten horen, want dan bleef je tenminste in het gareel en hoorde je erbij. Maar ze zorgden er aan de andere kant ook voor, dat je niet je volledige potentieel leefde. Want daarvoor moet je nu eenmaal uit je comfortzone komen!
Waar het nu om gaat, is om deze innerlijke kinderen met liefde aan te horen. Want ze willen nog steeds gehoord worden, maar nu door jouzelf. Dus in plaats van te zeggen: “Stomme gedachten, rot op, ik wil jullie niet meer”, kun je zeggen: “Oké, ik heb jullie gehoord, jullie zijn welkom, ik bedank jullie dat jullie mij beschermd hebben. En nu laat ik je in liefde gaan, want er zijn nu andere dingen belangrijk voor mij geworden”.
Op zo’n liefdevolle manier je innerlijke kinderen omhelzen en laten gaan, is effectiever dan ze stom en onhandelbaar te vinden. Met ‘echte’ kinderen werkt het natuurlijk precies zo. Als ze niet willen meewerken, en jij hebt toevallig haast, dan helpt het niet om boos te worden, want dan gaan ze nog meer dreinen. Maar als je in liefde zegt: “kom, zal ik je even helpen of wil je het liever alleen doen?”, dan werkt het kind zonder meer mee. Want het is dan namelijk gezien en gehoord!
Laten we onze innerlijke kinderen dus voortaan met liefde behandelen. Ze zijn er niet voor niets!
Een mooie boekentip aansluitend bij dit thema: Verwacht wonderen van Gabrielle Bernstein.