Zoals ongetwijfeld veel coaches met mij, kom ik in mijn praktijk vaak mensen tegen die alles en iedereen de schuld geven van hun ellende. Zelfs al beseffen ze, dat ze er zelf een aandeel in hebben, dan nog zeggen ze: ja, maar hij/zij heeft het toch echt gedaan! Hoezo is die dan niet schuldig aan mijn ellende? Moet ik dan maar alles accepteren, over mijn kant laten gaan, etc. etc.?
Nee, natuurlijk hoef je niet alles te accepteren. Wat je wél moet gaan doen is in je eigen kracht staan, en vanuit acceptatie van de huidige situatie naar een nieuw denken komen. Dat klinkt wel ingewikkeld, en laat me eerlijk zijn: dat is het vaak ook. Maar het zet wel heel veel zoden aan de dijk als het je lukt om zover te komen.
Hoewel ik na de scheiding van mijn 2e man, die mij een jaar na de geboorte van ons vierde kind had verteld dat hij weg wilde uit het huwelijk, omdat hij homo was, heel goed contact met hem gehouden heb, was er altijd een onderhuidse boosheid in mij.
Zes jaar na mijn scheiding hertrouwde ik, en kreeg ik op mijn 44e nog een prachtige dochter met mijn nieuwe man. Eind goed, al goed, zou je zeggen. Maar zo was het niet. Het verzachtte niet de pijn van het gemis van mijn andere man, van wie ik zielsveel hield. Ik gebruik expres het woord ‘zielsveel’, omdat ik het ook zo voelde: alsof zijn ziel en mijn ziel met elkaar verbonden waren, en we afgesproken hadden om in dit leven elkaars leermeester te zijn. Maar wat was dat pijnlijk!
Ook mijn ex kreeg een nieuwe man, en we trokken met z’n vieren iedere vakantie met de kinderen naar een camping in Italië, Frankrijk, Tsjechië… En het hoogtepunt van het jaar was altijd Sinterklaas. Ook Kerst, oud en nieuw, verjaardagen etc. werden samen gevierd.
Ons oudste kind was overleden bij de geboorte. Dat maakt, dat we met z’n vieren vier kinderen hadden. Heel grappig was, dat elk van ons een ‘eigen’ kind had. Met dat speciale kind hebben we een andere band dan met de andere kinderen. Ik voelde me altijd heerlijk dé moeder, en was trots op mijn uitgebreide gezin.
Maar, zoals gezegd, bleef ik mij diep van binnen toch altijd slachtoffer voelen van mijn ex, die mij met drie hele kleine kinderen alleen had laten zitten. Daar kwam bij dat mijn nieuwe man zich eigenlijk geen raad wist met een samengesteld gezin met 4 kinderen. Hij trok zich steeds meer terug. Helemaal begrijpelijk, maar ik voelde me des te meer verlaten en had het gevoel dat ik er compleet alleen voor stond. En vanuit dat gevoel ging ik ‘mijn mannen’ beschuldigen. Zij waren immers de oorzaak van mijn ellende! Toch? Of niet soms?
Een volgende keer vertel ik je hoe ik er uit gekomen ben. Voor nu geef ik je een mooie boekentip over dit thema: “Het sprookje van de dood”, van Marie-Claire van der Bruggen. Over een ziel die voor de eerste keer naar de aarde komt, en daar de “Les van Vertrouwen” moet leren…
Dankje Tineke, voor je openhartige blog. Ik geloof ook in de lessen die je te leren hebt en die komen dus steeds weer bij je terug. en ze gaan inderdaad niet over de ander, maar juist over jou! Het sprookje van de dood was bijzonder om te lezen, het verklaart waarom.