Alleen wie vertrouwt durft zich vast te houden aan een dunne tak….
Ik hoor vaak mensen zeggen: “ik ben nu zó vaak teleurgesteld, ik vertrouw niemand meer”. “Wat jammer”, denk ik dan. Want als het bij herhaling gebeurt, dan heb je er dus nog niet van geleerd wat er te leren viel. En je maakt het net zo lang mee, totdat je je les wél geleerd hebt. Dus is het wachten op de volgende keer…..
Om bij mezelf te blijven: wat is mij bij herhaling overkomen? Dat ik in de steek gelaten werd door een partner. “Schuldloos gescheiden” wordt nog steeds vaak gebezigd. Nou, dat is dus onmogelijk. Over het woord ‘schuld’ kan ik trouwens een heel blog schrijven, maar dat doe ik nu even niet. Zoiets als ‘schuld’ bestaat m.i. niet. Er is wel oorzaak en gevolg.
Wát in mijzelf heeft er nu voor gezorgd dat ik in de steek gelaten werd? Daarvoor moeten we terug naar mijn aller vroegste jeugd. Ik kom uit een klein agrarisch dorp en was de oudste van 6 kinderen in een boerengezin. Ik hield erg van lezen, het vergaren van kennis, was leergierig, ging graag naar school, hielp andere leerlingen, zong elke maandag het te leren psalmversje voor, stond graag op de voorgrond, etc. Dit deed ik uit mijzelf, dus het ging van nature. Het werd niet speciaal gestimuleerd, maar mijn honger naar kennis was groot. Ik ga niet uitweiden over de ervaringen die ik gehad heb omtrent het op de voorgrond treden en het leergierig zijn, maar het waren er vele, en vooral ook negatieve. Laten we het voor de simpelheid houden op het ‘je kop niet boven het maaiveld uit laten steken’. (Maar ja, alleen bóven het maaiveld schijnt de zon, toch?)
Goed, toen dan ook het moment gekomen was dat ik het laatste jaar van de basisschool inging, voorzag ik tot mijn afgrijzen dat ik naar de huishoudschool zou moeten, om te leren hoe je een huishouden moest runnen (want dat kon ik niet), voor man en kinderen te zorgen (ik was geen zorgtype) en op een boerderij te wonen (hield ik echt niet van!).
Ik dacht toen: als ik zelf geen actie onderneem, dan komt het niet goed! Ik ging dus actie ondernemen, en dat ging zo ver, dat ik naar de dominee ben gegaan om te vragen of hij mijn ouders zou kunnen overreden om mij naar “stad” naar het gymnasium te laten gaan. Dat wilde hij doen! Er werd flink over gediscussieerd (want: zou ze dat wel aankunnen?), maar toen ook het schoolhoofd er achter stond, werd besloten dat ik alvast wat bijgespijkerd zou worden met wiskunde en Frans (geloof ik) en dat ik naar de nieuwe HAVO/VWO-school mocht. “Dan kan ze altijd nog de HAVO doen”, zei men. “Dan ga ik zeker naar het VWO”, dacht ik.
Wat heeft dit nu te maken met mijn latere scheidingen? Al heel vroeg in mijn leven is bij mij de overtuiging ontstaan dat ik op een bepaalde manier in de steek gelaten werd. Mijn ouders zorgden heel liefdevol voor ons, maar geestelijk zat ik ver boven het maaiveld. Daar moest ik het dus alleen doen. Dus: “ik moet het allemaal zelf, en vooral: alléén, doen”, “als ik het niet doe, dan komt het niet goed”, en “hulp vragen heeft weinig zin, want er is toch niemand die mij begrijpt” zijn belangrijke overtuigingen geworden in mijn systeem. (Toegegeven: de dominee begreep mij wél en die heeft na deze keer mij op mijn 21e nog een keer op een geweldige manier geholpen! Ik ben hem eeuwig dankbaar!).
Deze overtuigingen zijn zeer diep geworteld. Als ik een ander karakter had gehad, bijvoorbeeld meegaand, dan waren de overtuigingen wellicht een andere kant op gegaan. In de trant van: “het is voor mij niet weggelegd”, “ik pas me aan, ter wille van de lieve vrede”, etc. Maar in mijn geval gelooft iedere cel van mijn lichaam, dat ik het alleen moet doen. Als er dan zomaar iemand is, die mij leuk vindt, en dan ook nog iemand die het leuk vindt om anderen te helpen en die mij ontmoet op een moment in mijn leven dat ik het moeilijk heb, dan is er voordat je het weet een band ontstaan die gebaseerd is op een verlangen, dat ontstaan is vanuit een tekort. Dit geldt wederzijds, maar om het alleen bij mezelf te houden: ik had het verlangen dat er iemand voor mij beschikbaar was, maar wist eigenlijk niet wat dat inhield. Mijn systeem geloofde immers het tegendeel? Om een lang verheel kort te maken: mijn onbewuste deed er alles aan om mijn eigen gang te gaan, en het zelf wel uit te zoeken. Ik hoefde niet ‘gered’ te worden. Uiteindelijk vond ik bij thuiskomst een briefje waarop stond dat hij weg was en niet terug zou komen. Hij had gekozen voor zijn secretaresse, die hem nodig had. Ik kon mijzelf wel redden!
En hoe naar zoiets ook is, en hoe beschuldigend ik mijn vinger ook uitgestoken heb, toen klopte mijn wereldbeeld wel weer. Ik was me er toen nog niet bewust van dat dit een leermoment was. Dus moest ik nog de nodige variaties op dit thema tegenkomen.
Uiteindelijk heb ik de les van Vertrouwen geleerd. Pas als je geleerd hebt om op je eigen benen te staan en ten allen tijde op jezelf te vertrouwen, wetend dat je jezelf nooit in de steek zult laten, dan kun je je weer openstellen voor anderen. En dus rustig een volgende relatie aan gaan, of dat nu een liefdesrelatie, een zakelijke relatie of iets anders is. Het gaat allemaal om hetzelfde: je moet bereid zijn om door de pijn heen te gaan en te onderzoeken wat jouw onbewuste doet om het te veroorzaken. En hiervoor is het nodig, dat je begrijpt hoe je innerlijke systeem reageert. Vanuit onbewuste overtuigingen, je onbewuste innerlijke kind, dat gehoord, gezien en gewaardeerd wil worden. Als je dat van iemand anders verwacht, dan weet je één ding zeker: dat gaat niet komen!
Een volgende keer kom ik terug op het zevende blog: “De ander heeft het gedaan”. Dit blog over Vertrouwen was nodig om daar het nodige zicht op te krijgen.